Jungle, strand en dorpies

De laatste dagen Rio heb ik me opperbest vermaakt. Afgelopen vrijdag besloot ik met lievelingskoppel Regina & Marc naar Tijuca National Park te gaan, wat stijf tegen Rio aan ligt. Regina (32) en Marc (31) zijn trouwens niet alleen in Brazilië om een maand te genieten van wat het continent allemaal te bieden heeft; ze zijn beide dj en verwoed platenverzamelaars. Helemaal gek van disco, soul & funk en hebben in Berlijn al helemaal uitgeplozen waar ze in Brazilië de gaafste platenzaakjes kunnen vinden. Ik vind die hobby van hen zo gezellig (en een tikje onhandig – platen zijn zwaar en ze hebben er al best veel gekocht) dat ik bijna zelf een verzamelaar wil worden.

Ok, terug naar onze dag in de jungle. Het park is knettergroot en we hadden al snel bedacht om naar de top van Tijuca Mountain te hiken. Onderweg daar naartoe vergaapten we ons aan hoge palmen, watervallen, grote mieren en een slang (?!?!?! disturbing!). Bijna bovenop de berg konden we alledrie echt niet meer, maar met de woorden “What would you say at home? I álmost climbed the Tijuca Mountain” konden we de laatste paar honderd meter weer aan. Eenmaal puffend en kreunend bovenop bleek alles ontzettend de moeite waard. Een bizar vet uitzicht over Rio & far beyond. Wat we wel een beetje verontrustend vonden was dat Jezus in geen velden of wegen te bekennen was, maar na een tijdje spotten we hem achter een berg uitzendmasten. Ja mensen, dat zie je nooit hè op de gave Rio foto’s! Dat pal achter Christus het halve elektriciteitsnetwerk van Brazilië ligt. Mhaha.

De tijd waren we een beetje uit het oog verloren en het was al over vieren toen we aan de afdaling begonnen. Een beetje te laat, en als dit een livestream was geweest dan hadden m’n ouders hoofdschuddend zitten toekijken (“We hebben haar toch geleerd om altijd op tijd uit de bergen te gaan? Gut gut, wat moet dat daar toch alleen.”). Voordeel van te laat vertrekken was dat de jungle aan het ontwaken was en we daardoor een hele berg apen zagen, die ons vanuit de bomen bekogelden met blaadjes en kleine takjes. Tegen de tijd dat we bijna uit het park waren, was het 18:30, pikdonker en vonden we gelukkig een lieve boswachter die ons wel wilde afzetten in Rio. Eenmaal thuis en opgefrist, vonden we om de hoek een leuk eettentje waar live samba werd gespeeld en ik door een man van 50 van m’n stoel werd gegrist om mee te doen met het gedans. Als ik naar beneden keek wat de FUCK m’n voeten daar aan het doen waren, tilde de man rustig m’n kin omhoog en keek me glimlachend aan. (Geen zorgen guys, ik ben gewoon alleen naar huis gegaan.)

De laatste dag in Rio ging ik naar de Escadaria Selarón, de bekende mozaïektrappen. Voor degenen die het niet kennen: in de clip Beautiful van Snoop Dogg zit hij daar een halve zak wiet weg te stomen. Het was er zo vreselijk toeristisch dat ik me er snel uit de voeten maakte en thuis nog wat laatste wasjes opvouwde & met Kris en Carmen naar een rockconcert ging in Parque das Ruínas. Marc, Regina en ik sloten deze laatste avond af met een paar gekke cocktails en de volgende dag: op naar Ilha Grande!

Ilha Grande

Na een busrit van drie uur en een boottocht van een uur kom je aan op dit grote eiland (dat is de letterlijke vertaling van Ilha Grande – ja mijn Portugees maakt grote sprongen). Het is 120 vierkante kilometer groot, voertuigen zijn er verboden en er zijn geen pinautomaten op het eiland. De grootste stad (zij noemen het een stad, maar het is gewoon een dorp hoor – keepin’ it real) heet Abrãao en daar komt de boot dan ook aan. Het eiland is werkelijk waar paradijselijk en het werkt enorm mee dat je geen pruttelend geluid van auto’s en bussen hoort. Het enige geluid hier zijn de mensen die Portugees praten, vogeltjes en zoemende muggen (die vinden het ook een mooi eiland).

Op Ilha Grande heb ik eigenlijk alleen maar liggen tannen. Een van de mooiste stranden van Brazilië ligt op dit eiland en daar ben ik dan ook met een bootje naartoe gevaren. Het strand is parelwit en zo zacht als poedersuiker (ik dik dit niet aan!!!1!) en de zee een stuk rustiger dan in Rio, waardoor je echt even relaxed kunt dobberen. Natuurlijk viel ik na een uurtje zee kijken in slaap en bleek mijn voorhoofd bordeauxrood toen ik weer thuis was. Thuis is ditmaal de “Biergarten Suites” (romantische naam hè), met een eigen kamer en balkon met fraai uitzicht, alleen de badkamer ruikt naar natte hond. Daarover gesproken…

Honden

Het stikt op Ilha Grande van de honden, en wie mij een beetje kent, weet dat ik me bibberend achter je verschuil als ik langs zo’n blaffende joekel moet lopen. Sterker nog, mijn angst voor honden heeft me er lange tijd van weerhouden om alleen op reis te gaan. Ik ben in de Beversport zelfs nog op zoek geweest naar fluitjes die hoge tonen geven, zodat ze op afstand blijven. Niet gevonden, en gelukkig kan ik zelf ook een aardig potje fluiten.

De honden hier zijn echter bést ok. Ze zijn wel bedelaars; in restaurants gaan ze keurig op hun achterste naast je tafeltje zitten in de hoop dat je een beetje van je maaltijd afstaat. Sommigen leggen zelfs een pootje op je been of hun kop even kort in je schoot. Maar doe je niks, dan begrijpen ze dat na een tijdje ook en waggelen rustig naar een ander tafeltje.

Eten

Brazilianen zijn dol op kaas, en dat komt goed uit, want dat ben ik ook. Alleen krijg je van kaas een dikke kont, en die heb ik al, dus probeer ik de inname ervan een beetje binnen de perken te houden. Verder lijkt het motto hier “Heeft het niet in de frituur gezeten, dan hoeft het de binnenkant van je mond niet te zien”. Écht een paradijs dus, maar je kunt werkelijk als een rolmops terugkomen van zo’n reis. En ik weet het, want dat overkwam me 10 jaar geleden na 3,5 maand Australië en Nieuw-Zeeland. Ik had me daar een beetje laten gaan en m’n moeder vertelde me later dat ze dacht: “Is dat mijn kind?” toen ik de aankomsthal binnen kwam waggelen wandelen.

Dus om niet elke ochtend een muffin of tosti weg te werken, probeer ik in de supermarkt altijd iets te vinden dat op kwark lijkt. Het komt erop neer dat ik vaak gezoete Activia-yoghurtjes koop, want kwark of yoghurt dat kennen ze hier niet echt. Maar ach, toch ook wel fijn als je stoelgang blijft werken nietwaar? Dat kan in het buitenland ook weleens danig in de (dunne) soep lopen.

Op Ilha Grande vond ik op dag 2 een betaalbaar gezond tentje, waar je onder meer pokébowls en vegaburgers kunt bestellen. Toch is de afsluitende brownie hier het absolute hoogtepunt. Mocht je ooit deze kant op gaan: het heet Jardins en de WiFi is er ook top (ik moet echt een boek kopen, want volledig relaxed alleen uiteten gaan lukt me nog niet heel erg). Ik had trouwens het aanbod om te eten met een Duits meisje, maar dat had ik de avond ervoor al gedaan en ik vond dat we elkaar al wel goed genoeg kenden nu. Ik moet natuurlijk wel zorgvuldig omgaan met die extra Mayo.

Paraty

Gistermiddag ben ik aangekomen in Paraty, een prachtig koloniaal dorpje met wederom geen auto’s in het centrum. Wat een genot! (Waarom doen we dit ook niet in Nederland?) In het dorp kwam ik een groep van 13 Nederlanders tegen die met Shoestring een tweeweekse tocht door Brazilië maakten. Ze waren zelf nogal verbaasd over het tempo waarin de reis zich voltrok (“Ontbijten, dan dus als de sodemieter die bus in, eruit, excursie, douchen, door. Ik heb hierna nog een week vakantie nodig!”) Het waren wel beregezellige lui, dus heb ik de avond met ze gegeten en m’n Nederlands even een flinke onderhoudsbeurt gegeven. Daarna hereniging met Marc & Regina (hiep hoi!).

Ik zit nu even te ontbijten en ga zo naar watervallen, een natuurlijke glijbaan en distilleerderij van cachaca: dé drank die in de caipirinha gaat. Morgen vertrek ik naar São Paulo, de grootste stad van Zuid-Amerika, en het schijnt daar een foodieheaven te zijn. Nu al zin in, omnom!

Veeeeel groetjes van Mayo en hoop dat het weer bij jullie inmiddels wat is bijgetrokken! Vond jij dit nou leuk om te lezen? Let me know hè, ik word blij van jullie reaaaaacties. En sorry dat dit blog zo lang is, kussies!