Mijn laatste blog is van ongeveer anderhalf jaar geleden, waarvoor excuses. Of niet, als je het nooit wat hebt gevonden. En in de tussentijd is er genoeg gebeurd. Ik verruilde mijn televisiebaan bij Talpa voor eentje bij SkyHigh TV, waar ik een jaar lang het leven van vijf zwangere jonge meiden volgde voor het programma Vier Handen Op Eén Buik. Een turbulente tijd met veel grillen van het vak en hormonen van de meiden, en who can blame them ook. Daarnaast probeerde ik ook nog een lange afstandsrelatie leuk te houden en zat ik vaak tot laat in de avond (tijdsverschil) met dikke wallen te FaceTimen. De liefde kwam ook een tijdje naar Nederland, wat mijn winter zeker een stukje warmer – maar ook drukker – maakte, en in mei vloog ik nog voor twee weekjes naar Bogotá. Maar het mocht allemaal niet baten. Een relatie houdt immers geen stand als uitgesproken verwachtingen in de wind geslagen worden onder het mom van een andere culturele achtergrond. Helaas peanutbutter. Deze keer definitief een streep eronder.
Samengevat heeft mijn afgelopen jaar dus voornamelijk in het teken gestaan van zes andere mensen en daarbij kan je jezelf glad vergeten. Dus toen ik dit alles aan mijn frituurvriendin Iris vertelde een paar weken geleden, zei ze: gek, ga lekker op reis. Even weer wat tijd voor jezelf. Stort jezelf niet direct in een nieuw project. Even de levensbatterij opladen. En misschien leest ze de Happinez ook wel wat teveel, maar ik sloeg het advies niet in de wind en inventariseerde al de volgende dag bij mijn vriendin Mimi uit Sao Paulo hoe het zonnetje daar schijnt eind september en bij mijn vriendin Nardu wanneer ze bij de leukste familie ever in Chili zou zijn (oktober). Plannen werden gesmeed, mijn huis werd beloofd aan twee onderhuurders en een enkel (!!!) ticket naar Sao Paulo werd geboekt. Madness.
Na een paar weken had ik een gezellig afscheid met drie werkbesties in Amsterdam en gingen we zelf ook behoorlijk SkyHigh met liters wijn en bier. Toen volgden twee vrij intense weken die ik voornamelijk in en rond mijn huis doorbracht. Dat vochtige doekje dat ik eens in de maand eens door mijn huis trek, is natuurlijk niet voldoende als er echte onderhuurders komen. Tochtstrips werden geplakt, er ging een paar liter antischimmelverf op de keldermuren en ik denk dat ik voor het eerst sinds ik er woon eens onder mijn badkamermeubel heb gekeken. Het was intens. Na al dit geboen en gevloek, vertrok ik ruim een week geleden naar grote vrienden Koos en Jorrit, waar ik een fraaie slaapkamer toegewezen kreeg. Elke dag was dikke pret met vooral veel eten (ik hoopte bij deze fitboys iets te kunnen afvallen voor vertrek, maar nee) en afgelopen zondag tuften we samen naar Groningen om mijn autootje bij oom Simon en tante Riekje in de schuur te stallen. Everything became real.
Dus daar ga ik weer. Op pad, op reis, het avontuur in de ogen kijken. Niet de liefde volgen, maar gezelligheid. Daar heb ik dus echt zin in. En een blog kan niet uitblijven, al is het maar om zelf terug te kunnen lezen. Wat hier precies de frequentie van wordt, is nog onduidelijk (vooral ook voor mezelf).
Maar afijn, mijn reisplannen so far:
Van 25 september t/m 4 oktober verblijf ik in Sao Paulo bij Carime (koosnaam Mimi), die ik twee jaar geleden al glibberend in de modder ontmoette tijdens een trek in Colombia. Mimi is half Nederlands-half Braziliaans (handig want Nederlands kwekken), bloedmooi (een soort moderne Pocahontas) en ook nog eens kundig (want eigen keramiekbusiness: KLIK). En uiteraard zeer aardig, maar dat lijkt me evident. Dus de start van mijn trip is al één groot feest, waarbij vast wel een cocktail gedronken zal worden.
Op 4 oktober vlieg ik van Sao Paulo naar Santiago, alwaar ik mijn estrella Nardu weer in de armen zal sluiten. Nardu ontmoette ik tijdens diezelfde trek in de blubber (sterker nog, Nardu en Mimi reisden samen) en tot op de dag van vandaag hebben we stevig contact gehouden. Dit weerzien wordt nu al onvergetelijk en misschien moet ik de Chileense versie van Hello Goodbye (Hola Adios?) wel inschakelen. In Chili blijven we weer twee weken bij de familie waar we twee jaar geleden ook al waren. Ik belde onlangs nog met de moeder van het gezin (Monica) en daar had je ook wel een televisieploeg op kunnen zetten, want met mijn halfbakken Spaans en haar halfbakken Engels was het armoedig communiceren. Eindstand was (denk ik): je wordt opgehaald van het vliegveld door mijn man Armando, op je verjaardag hebben we een feestje bij ons thuis (ik word 30), en wil je pannenkoeken met bacon voor ons bakken en oja kan je ook nog stroopwafels meenemen. Ook gewoon echt veel zin hierin.
En dan gaan Nardu en ik richting Argentinië. Daar staan nog nul plannen voor vast, maar we willen eens rustig door de wijnvelden richting Buenos Aires trekken. Hoe lang zijn we onderweg? Geen idee. Waar gaan we daarna heen? Geen idee. Mijn plan is om, hopelijk, in een aantal maanden omhoog te trekken richting Centraal-Amerika. Begin 2020 is er wellicht een andere vriendin in Honduras en een andere vriendin in Nicaragua, dus het zou leuk zijn om elkaar daar te treffen. Er zijn nog wel een paar dingen die ik on the way graag wil zien, waaronder de zoutmeren van Bolivia en de Machu Picchu in Peru. Echte toeristentrekpleisters, maarja, er zullen wel zoveel toeristen zijn met een reden denk ik dan.
DUS: enkel ticket, de eerste maand staat vast, en daarna zien we wel. Zometeen vertrekt mijn vlucht naar Sao Paulo incl. 3,5 uur wachttijd (meh) op Lissabon. Tot snellos from the other side!
Muchos besos!
Mayo
Een heel goede reis en heel veel plezier gewenst! Pama