Transformaties in Sao Paulo

Mijn eerste ruime week reizen in Brazilië zit erop en ik heb heel lang zitten nadenken over de vorm van het blog want een ‘op donderdag deed ik dit en op vrijdag deed ik dit’-verhaal vind ik zelf altijd niet om doorheen te komen. Dus ik heb besloten deze reis in THEMA’S te werken (leuk hè) en mijn tijd in Sao Paulo stond in het teken van mentale en fysieke transformaties. Dat klinkt een stuk spiritueler dan het was en dan ik ben, maar deze titel dekt de lading nu eenmaal het best. Heb je een alternatief dan hoor ik het heel graag, echt!

MENTAAL

Mindfulness

Ik vond de eerste week veel rust in keramieken met vriendin Mimi, bij wie ik verbleef. Meems woont in een snoezig klein huisje in de wijk Pinheiros in Sao Paulo: een hipsterwijkje waar de gentrification helemaal z’n gang gaat. Overal waar je kijkt zie je kleine restaurantjes, boetiekjes en koffiebarretjes. Best uniek trouwens dat Mimi alleenstaand in een eigen huisje woont, want er is ontzettend veel hoogbouw in Sao Paulo en het is eigenlijk een stuk veiliger om in zo’n omheinde flat te wonen met alle voorzieningen (gym, zwembad, sauna) binnen de hekken. Maar Mimi woont dus in een heel gezellig blauw huisje, met een inpandig atelier, want ze heeft sinds ruim een jaar haar eigen keramiekbedrijfje. Op dag 1 mocht ik haar al helpen met het glazuur strak trekken: dat is uren lekker schaven, pielen en vegen op een zeer bewerkelijk laagje glazuur en het bleek de ULTIEME ontspanning voor mij. Later in de week mocht ik zelfs echt keramieken (op de draaischijf), maar dat werd een rommel. Gelukkig kan ik niet alles, dat zou eng zijn. Maar Mimi kan dit als de beste, en daarvoor respect.

Turn it up a notch

Minder mentaal fulfilling was dat ik op mijn eerste dag in Sao Paulo gelijk werd opgelicht. Ik had net een paar verse biljetten (Braziliaanse real-biljetten van 50 en 100) op zak, toen ik besloot wat druiven te kopen op een lokale groenten- en fruitmarkt. Ik werd door een gladde marktkoopman aangesproken vanwege mijn blauwe ogen (makkelijk) en voor ik het wist stond ik druiven af te rekenen met 50 real, zo’n 10 euro. Toen ik opkeek hield hij een biljet van 2 real vast: “Dit is niet genoeg meisje.” Denk ik, want alles gebeurde in het Portugees. Ik heb nog steeds van die hele taal geen kaas gegeten, dus ik stond schaakmat. Maar dit was een kwestie van: verlies nemen en gewoon alle radars en sensoren in het lichaam weer aan. We zijn niet in Europa maar in Zuid-Amerika, waar iedereen je gewoon ziet als een easy target als je blond haar hebt. Zoals een vriend ooit zei: “In South America, you gotta be street smart, but turn it up a notch.” Gelukkig kostte deze herinnering daaraan me maar een tientje.

FYSIEK

Het onmisbare doktersbezoekje

De airco van mijn TAP Air vliegtuig Lissabon – Sao Paulo stond zó koud afgesteld; als ik bij het opstijgen was overleden dan hadden ze in Brazilië m’n hele binnenkant nog kunnen gebruiken voor orgaantransplantaties. Maargoed, kan gebeuren zo’n frisse airco. Vier dagen later kon ik haast niet meer slikken en daardoor ook amper meer eten en slapen. En dus zat ik op maandag bij de KNO-arts (feest) die gelijk constateerde dat ik een bacteriële keelontsteking had en daarna verontwaardigd aan Mimi vroeg waarom ik maar een week in Brazilië bleef. Ik ging aan de antibiotica en kon na twee dagen weer rustig een beetje eten. Ik dacht dat ik echt wel wist hoe een keelontsteking voelt, but you don’t know you’ve had a keelontsteking until you’ve really had a keelontsteking. Scheermessen in je keel. Dikke tranen. Niet eten. Wat is een vakantie nou als je niet kunt eten. Kloten. (Inmiddels gaat het toppie maar ik zit nog steeds aan de antibiotica.)

Een tatoewazie!

Vorige week op een zonnige zondag bezocht ik met Mimi een leuke arts & crafts markt in de tuin van een museum, en terwijl we rondwandelden tussen de linnen kleding en handgemaakte zeepjes zag ik ineens een tatoeage-tentje staan. Nadat ik me eerst afvroeg of het wel hygiënisch was om een tattoo in de buitenlucht te laten zetten, had ik me niet lang daarna laten overtuigen door Mimi om een tattoo te laten zetten. Ik wilde het ook al best een tijdje, maar ben vrij wispelturig. Een goede vriendin zei onlangs: ik weet niet eens of ik het T-shirt dat ik vandaag aan heb morgen ook nog leuk vind, hoe zit dat dan met een tattoo? Nou same here, maar ik dacht: ik kan wel voor altijd blijven twijfelen maar het ook gewoon doen. Ook wel symbolisch zo aan het begin van m’n trip en een week voor m’n 30e. En in het ergste geval laser je de hele boel er ooit weer af. Het werd een takje met een paar blaadjes eraan, aan de binnenkant van mijn onderarm (net onder de knik). Een heel subtiel plekje en ook nog een heel snoezig plaatje. Toen ik de foto van de verse tattoo blij de familie-app in slingerde werd al vrij snel duidelijk dat mijn moeder (“Het is jouw keus” en “Ik hoop dat je er blij mee bent”) anders in de wedstrijd stond. Inmiddels houden we weer van elkaar en heeft mijn moeder toegegeven het een beschaafd plaatje te vinden. Wat wel balen is, is dat ik nog ruim een week niet mag zwemmen en heel erg moet uitkijken in de zon, maar daar denk je op dit soort spontane momenten niet zo snel aan.

M’n dag als influencer

Twee jaar geleden in Sao Paulo had ik een geestige ontmoeting met een meisje op een bankje op straat. Ze zei ‘wat heb je mooie blauwe ogen’ en we werden vrienden (ik ben echt een easy target). Nu bleek Raquel, zo heet ze, een aardige influencer te zijn geworden op Instagram. Een ontmoeting in Sao Paulo kon niet uitblijven en ze vroeg me naar haar kapper te komen. Over een grote oprijlaan (?) kwam ik bij een ambassade-achtige villa (?) waar een fotoshoot aan de gang was (?) en omdat kappers in Nederland echt van een ander kaliber zijn dacht ik dat ik goed fout zat. Maar ik stak m’n neus om de hoek van de villa en het bleek toch echt een kapper te zijn. De ontmoeting met Raquel was warm en ze bleek nog net zo aardig als duizenden volgers geleden. We zaten gezellig te kwekken tot een kapper tegen me zei: je krijgt zo een gratis blowdry. Aangemoedigd door Raquel (doen! het is gratis!) ging ik ervoor. Nog geen uur later zei haar kapper: “Die man daar vindt je haar mooi en wil het zo nog wat blonder maken, het kost je niks behalve twee uur van je tijd”. Het volgende moment werd ik door twee gezellige homo’s in de verf gezet, en kreeg daarna nog make-up en een fotosessie. In één klap was ik een soort influencer. Het was een vreemde sensatie maar ik heb nu wel wat portfoliofoto’s mocht ik ooit een carrière als telenovela-actrice ambiëren. Het afscheid met Raquel was lastig, de liefste ooit, die een traan liet toen we afscheid namen en me een vriendschapsarmbandje gaf <3. En Mimi, die lachte zich een slag in de rondte toen ik bij haar thuis kwam binnenzeilen als glamourbabe, terwijl zij zich net in d’r pyjama had gehesen.

Al met al was het een geestige week met mentale en fysieke hoogte- en dieptepunten (of laten we toch maar zeggen: transformaties), maar het leukste van de week was absoluut het weerzien met Mimi! Ze was de perfecte gastvrouw en op de laatste avond dronken we samen vreemde cocktails op een rooftop met uitzicht over de waanzinnig grote stad. We keken naar nepborsten, nepbillen, mannen in pak en kletsten over het leven. Meems ik heb van je genoten en ik wil je snel weer zien!

Ik ben gister gearriveerd in Chili, bij Nardu en de leukste familie van Zuid-Amerika. Daarover later meer. Ook ben ik inmiddels 30 en weet ik nog niet zo goed wat ik daarvan vind.

Besos!
Mayo