Saaie Paulo? Hell no!

Waar ik mijn vorige blog eindigde met een stevige cliffhanger, ik ging immers naar watervallen, jungle pools en een cachaca-distilleerderij, kan ik daar in dit blog lekker over uitweiden.

Paraty

Ik kan het ook heel kort houden, want ik heb nog genoeg te vertellen. De watervallen waren mooi, de jungle pools bijzonder koud, er was ook nog een natural glide (een glibberige rots van een paar meter hoog waarvandaan je zo in een koude jungle pool glibberde) en de cachaca was erg sterk! De jeep-tour (ja, het was in een jeep, bestuurd door een meisje van 1.40m) eindigde bij een bekende kaaswinkel, maar daar moest ik toch even tegengas geven. Dus ik, volbloed Nederlandse met het kaas stromend door de aderen, ga toch niet naar Brazilië, om daar KAAS te proeven? Mijn nieuw verworven, en enorm geestige, Ierse stel Grainne & Shane was het daar ook volledig mee eens. “Wat moet je daar? Wij eten zelfs kaas uit Gouda en Edam, blijf lekker buiten!”

Die avond was misschien wel een van de leukste tot nu toe. Ik bleef in het hostel en als je daar in de tuin gaat zitten en een beetje verdwaasd om je heen kijkt dan heb je meer aanspraak dan Beyoncé die een willekeurig winkelcentrum inwandelt. Veel mensen bleken nogal moeilijkheden te hebben in de liefde. Er was een Nederlandse jongen die met z’n vriendin naar Brazilië zou gaan, maar dat ging uit en nu reisden ze los van elkaar 3 weken alleen door het land. Er was een Franse jongen die een Braziliaans meisje had ontmoet op Facebook (?) en vlak nadat hij een ticket naar Rio had geboekt had zij niets meer van zich laten horen. Dat heet ‘ghosten’ en nu reist hij zelf maar een beetje rond. En er was een Brits meisje die tijdens haar reis verliefd was geworden op haar beste vriend (en vice versa), maar ze spraken het beide niet uit omdat ze anders hun vriendschap weleens zouden kunnen verpesten. Na vijf uur volledig in Dr. Phil modus (afgewisseld met de dansmodus) besloot ik maar een eind te breien aan deze avond!

De caipirinha-hoofdpijn zat ik de volgende dag uit op een vervuild strand bij Paraty samen met Marc & Regina (jullie weten wel!!1! m’n platen-amigo’s). Het was deze dag un-real warm en omdat ik nota bene nog moest haasten voor de bus naar São Paulo, die om 16:40 vertrok, begon ik de reis met 2 oksels achterstand (sorry nog buuf). De reis van 6 uur was primadebima met zelfs steuntjes voor m’n onderbenen. Halló first class! Waar is de champaaaaagne? In São Paulo nam ik afscheid van m’n Duitse buddy’s, én m’n Ierse buddy’s. Hoe gezellig dat we samen in die bus zaten!

Je kan zeggen wat je wil, maar om half 1 ’s nachts aankomen in een hostel waar al 3 mensen op 1 oor liggen is allesbehalve relaxed.

1. Het licht kan niet niet aan, waardoor je enorm aan het kutten bent met je mobiel en het verblindende licht dat daaruit komt. Richt ‘m daarbij 1x op jezelf en je ziet een paar uur niks.
2. Je zoekt je helemaal het schompes naar je toillettas in je backpack. Want jij en je mond zijn nodig toe aan de tandenborstel. En je beugel. (Jahaaaaa tandarts, lekker bezig hoor hier.)
3. Wáárom slaap ik bovenin het stapelbed?
4. Waar zit hier het stopcontact? Ok dus ik heb bovenin geen stopcontact?
5. Hoor ik iemand bewegen? Komt het door mij?
6. AAAAAAARGH!

Tóch vind ik hostels gezellig om in te slapen. Het is soms even klungelen, je moet je spullen in een kluisje doen, soms even wachten op een douche, maar je hebt megaveel aanspraak en dus binnen een paar minuten nieuwe vrienden.

Zo werd ik hier bijvoorbeeld dikke maten met Renata, een megaleuk Braziliaans meisje dat co-schappen loopt in een ziekenhuis in São Paulo. Om niet elke dag 5 uur aan het reizen te zijn, slaapt ze doordeweeks in het hostel en moet ze ’s avonds huiswerk maken (haha). Raad eens hoe goed dat voelt om naar te kijken en niets te hoeven doen.

Ok, São Paulo

Laat ik beginnen met een korte introductie van deze stad, want ik vind dat hij dat wel verdient. De metropool Säo Paulo staat met 20 miljoen inwoners op nummer 3 van de grootste metropolen ter wereld én is de grootste stad van heel Zuid-Amerika (vink!). De stad telt enorm veel nationaliteiten, met als verrassing de grootste Japanse community buiten Japan.

Het verschil tussen rijk en arm is hier, net als in Rio, enorm. Mijn hostel zit in de rijke wijk Jardins met de P.C. Hooftstraat van São Paulo om de hoek en veel nepborsten en hondenuitlaatservices om me heen. Verplaats je je meer richting het centrum dan struikel je bijna over de daklozen. Ze zijn ongevaarlijk en liggen veelal te slapen, maar het is een vrij troosteloos beeld. De eigenaresse van m’n hostel vertelde dat ze in de stad onlangs de wijk Cracolândia hebben ontruimd. Een gevaarlijk stukje centrum waar alle crackgebruikers samenkwamen om hun gezamenlijke hobby uit te oefenen (Cracolândia betekent letterlijk vertaald iets als ‘eiland van crack’). Maar de burgemeester zei op een dag: “Laten we de boel ontruimen”, waardoor ze nu door de stad zijn verspreid. Het grootste deel (zo’n 900 man) is trouwens 500 meter verderop gaan liggen. Succes hiermee verder, burgemeester.

Afijn, mijn eerste dag sliep ik afschuwelijk uit. Ik bedoel, al dat reizen is leuk, maar ook doodvermoeiend. Ik kletste een beetje in het hostel, kreeg wat tips, wandelde rond, maakte wat foto’s en deed een hele berg boodschappen.

Dag 2, afgelopen zondag, had ik een gameplan. En zo ging ik, gewapend met de kaart van São Paulo in m’n rugzak, met de metro naar het centrum. Via het klooster van São Bento (waar een orgelconcert aan de gang was – erg betoverend), een gigantische overdekte markt en de Sé kathedraal naar Liberdade, de Japanse wijk. Daar was het een drukte van jewelste, want zondagse markt met veel eten en prullaria. Mezelf getrakteerd op wat sushi en vervolgens een gigantische wandeling gemaakt naar Avenue Paulista, vlakbij m’n hostel. Daar zag ik dat de weg was afgesloten, een soort autovrije zondag. Iedereen fietste, skeelerde; er waren bands en eetkraampjes. En toen ik even op een bankje wilde bijkomen van al deze indrukken, zei het meisje dat naast me zat: “You have beautiful blue eyes”. En zo raakten we aan de praat. Ze bleek 17, goed Engels te spreken door veel Netflixen, gek van Star Wars en een kopie van Haley Dunphy uit Modern Family. Kortom, de natte droom voor iedere man (maar nog wel minderjarig dus ho ho viezerds). Ze vond het zo gezellig om haar Engels eens te oefenen met een gringo (zo noemen ze hier iedereen die niet Zuid-Amerikaans is), dat we ruim drie uur later afscheid namen, beide met een beetje pijn in het hart.

De airco van de bus naar São Paulo had goed z’n best gedaan op m’n luchtwegenstelsel én ik had twee enorme blaren tussen m’n tenen van de dag ervoor, dus ik begon niet al te best aan m’n derde dag in deze joekelstad. Om eens een goede overview te hebben, besloot ik naar Terazzo Italia (verdieping 41) te gaan. Het terras was nog niet geopend, maar een lieve restaurantmedewerker gaf me een knipoog en zo stond ik ineens moederziel alleen bovenop de wolkenkrabber. Met de geluiden van de stad ver weg en gebouwen om me heen zover ik kon kijken, was het heel bijzonder moment. Terug in de realiteit, op een zebrapad, zag ik ineens (u will not believe this) MARC EN REGINA!! How can this, in een stad met 20 miljoen mensen! Na een kletspraatje gingen we er beide vandoor en ik heb echt geen idee meer wat ik ’s avonds heb gedaan. Topdag!

Mijn 17-jarige vriendin Raquel had contact met me gehouden en wilde graag met haar gringa naar de bioscoop. Zij om weer wat Engels om de oren te hebben, en ze dacht dat het voor mij wel leuk zou zijn om wat Portugese ondertiteling te lezen. We gingen naar IT (jeweetwel, die Stephen King film met die clown), wat dus echt een onwijs leuke film is!!!!!!

Toen appte hostelvriendin Renata dat ze met nog wat andere doktoren in spé zat te drinken verderop. Of ik wilde aanhaken? Eh, hallo! Is de paus katholiek?

Na die avond weet ik een paar dingen zeker:

• Brazilianen drinken als monsters. Elk rondje werden er 4 literflessen bier in een emmer ijs besteld en als de emmer leeg was, kwam de volgende.
• Ze schenken je ook de hele tijd bij, waardoor je geen flauw benul hebt hoeveel je hebt gedronken. (Ik turf dat normaal altijd in m’n hoofd, voor zover mogelijk, zodat ik de volgende dag kan zeggen “Ja Jeeezus had maar 5 bier gedronken, hoe kan je dan zo’n hoofdpijn hebben.”)
• Eten op zo’n avond is volledig underrated. Zwalkend naar huis en de kater zie je morgen wel.
• Met vijf mannen binnen de “dokters in spé” posse weet ik eens maar weer dat ik blond en exotisch ben. Onder het TL-licht van de eerste zaak werd al een eerste move gemaakt die ik uiteraard keurig afsloeg. Hállo, ik ga toch niet zitten tongen in TL-licht. I’m a lady.
• Het was een geweldige avond.

Op naar Iguazu

Wat minder geweldig was, was de volgende dag. Om 16:00 vertrok mijn bus naar Foz do Iguacu. Een vlucht vond ik te duur, dus ik dacht: ach, 17,5 uur in een bus. Wat kan er misgaan. Nou als je de avond van tevoren volledig naar de maan en teruggaat dan is zo’n busrit dus de absolute hel. Na 4,5 uur kregen we zelfs nog de traktatie van een klapband en zo duurde de busrit uiteindelijk 20 uur. Ben dus vandaag aangekomen bij de mooiste watervallen ter wereld en heb ze ook al gezien, maar wat ik daarvan vond horen jullie in m’n volgende blog!!1!!!!11! (Ik ben namelijk een dag te laat met posten wegens alcohol- en busgerelateerde zaken.)

Een dikke vette zoen van jullie, inmiddels vrij bruine en nóg blondere, Mayo