Reality check

Soms is het heel vervelend om mij te zijn, zoals nu bijvoorbeeld. Als je zo eerlijk schrijft over wat je doet, wie je ontmoet en wat je voelt, kan je het niet maken om minder eerlijk te pennen als het eens wat minder gaat. Want waar m’n vorige blog een opeenstapeling van liefdevolle hoogtepunten was, heb ik zelden in m’n leven in zo’n emotionele achtbaan gezeten als deze week en deed ik maar liefst drie steden aan. Lees vooral verder, want ik doe niet aan spoilers.

Bogotá

Waar m’n vorige blog ophield, had ik op donderdag een erg gezellige avond in m’n hostel. Ik ontmoette een ‘just-married’ Brits stel dat voor 2 jaar (!!!) op honeymoon is. Ze zitten nu in Zuid-Amerika, gaan daarna voor een paar vrijgezellenparty’s terug naar Engeland, om door te reizen naar Sri Lanka, India, Azië, Australië en Nieuw-Zeeland. Vrij inspirerend, en ze waren ook nog eens heel erg funny. Want dat zijn ze, de Britten.

De volgende dag pakte ik m’n spulletjes in en vertrok naar m’n Colombiaanse hombre, die ik brak op bed aantrof. Hij had nogal last van een hoestje en omdat hij te eigenwijs was om daar zelf iets aan te doen, ging ik in m’n eentje op pad om de boel eens op te lappen. De apotheker (60+) hielp me in gebarentaal met het aanschaffen van een beste hoestdrank en zei vervolgens dat ik zulke mooie ogen had en dat hij me graag weer eens zou zien. Sure hombreeeee. ’s Avonds aten m’n eigen hombre en ik pizza in bed en keken een aflevering Game of Thrones. Dat is basically hoe ik m’n avonden in Utrecht spendeer, dus dat was geweldig.

Op zaterdag wilde ik graag weer eens een actieve dag beleven en wat andere delen van de stad zien. En zo gingen we samen op de fiets (hij een mountainbike en ik een RACEFIETS, wat de hell) door Bogotá. Hij liet me de enorme campus zien waar hij had gestudeerd, we fietsten door Simón Bolívar Park, reden langs de flats waar hij was opgegroeid en eindigden bij een bevriend koppel van hem. Zij gaven die avond een bescheiden feestje en vroegen of we zin hadden om later langs te komen. Ofceurs! Een echt Colombiaans vriendenfeestje, lokaler wordt het natuurlijk niet. Het was erg gezellig, met veel vrienden die Engels spraken, dus daar kon ik goed mee uit de voeten. Ik dronk whisky, we kletsten, we dansten, we spraken behoorlijk wat liefde uit, en ploften om 6 uur ’s ochtends uitgeteld in bed.

Zondagochtend boekten we tickets naar Cali voor de volgende dag en vlak daarna ging alles naar de kloten. We kregen ruzie over iets, dat duurde eeuwen, en aan het eind zei hij uitgeput: “Ik begin je te leuk te vinden, en we moeten ons beiden realiseren dat dit kortstondig is. Het kan beter eerder dan later voorbij zijn. Ik kan niet met je mee naar Cali, voordat m’n hart gebroken wordt.”

Eh, au? En: what the fuck? Wat een kutreden? De liefde is toch voor strijders of ben ik nou helemaal loca geworden hier?

Uit volslagen verdriet en woede boekte ik een Uber naar het hostel waar ik de afgelopen tijd was geweest, waar bevriende Franse barman David een sterke cocktail voor me maakte en troostende woorden sprak.

Cali

Ik sliep verschrikkelijk slecht, maar besloot alsnog naar Cali te gaan. Zo snel mogelijk weg uit Bogotá. En zo zat ik, op maandag om 6 uur ’s ochtends, huilend bij de gate. Daarna huilend in het vliegtuig (de steward keek tijdens z’n nooduitgang-bewegingen zo alarmerend naar me dat hij waarschijnlijk wat verkeerde nooduitgangen aanwees) en aangekomen in Cali was het niet minder verschrikkelijk. Het is een intens lelijke stad, het is er bloedheet en het voelde als een ghost-town. Het hostel was wel gezellig, maar daar zat ik dan, in de kamer waar hij eerder met z’n neef was geweest en die hij had geboekt. Dat is toch VERSCHRIKKELIJK? Een paar Nederlanders vroegen of ik mee wilde op een hike naar een berg met uitzicht over de stad, en omdat ik m’n zinnen even wilde verzetten ging ik mee. Nog niet eens halverwege gaf ik het op. Ik had amper geslapen en gegeten en m’n lichaam kon niet meer vooruit. Terug in het hostel besloot ik dat ik hier niet kon blijven en boekte voor dezelfde avond een vlucht naar Medellin. Einde dag, voor de tweede keer op een vliegveld die dag, appte ik m’n hombre dat ik me vreselijk voelde en dat ik niet wilde dat het zo eindigde. Hij ook niet, en we besloten dat we elkaar toch weer moesten zien.

Medellin

Immer verdrietig, maar intens tevreden met m’n beslissing kwam ik op maandagavond aan in Medellin waar ik gelijk in bed stortte en nota bene een behoorlijk aardige nacht maakte. De volgende ochtend ontmoette ik een vriendelijke Duitser die die middag een free walking tour ging doen door downtown Medellin en hij vroeg of ik mee wilde. Tulak! De tour was met 23 mensen en werd gegeven door Pablo (Pablo uit Medellin, top): een zeer vriendelijke en goed storytellende Medellinaar (hoe zeg je dit?). Hij vertelde ons enorm interessante verhalen over z’n stad, de geschiedenis van Colombia en wees ons op grappige zaken in de stad. Zo wordt er bijvoorbeeld naast de ingang van een kerk (!) in het centrum van Medellin behoorlijk wat prostitutie bedreven. Voorheen werd dit alleen door Colombiaanse vrouwen gedaan, maar door de crisis in Venezuela is er behoorlijk wat competitie gekomen en kan je nu als man volledig je ding doen voor $5 (inclusief kamer). Ook liepen we onder het metrostelsel door waar oude mannen de hele dag ruilhandel bedrijven. Ze vervelen zich zo erg na hun pensioen, dat ze door hun huis gaan en alles meenemen wat ze niet meer nodig hebben. Hun sport is de handel en zo vullen ze hun dagen. Als Westerling kan je een gezellige middag beleven door iets mee te nemen dat je wilt ruilen. Zo verbeter je niet alleen je Spaans, maar ook je onderhandeltactieken. Na een tour van ruim 4 uur, werd Pablo door de groep ruim getipt (dat hoort erbij – en was in dit geval ook zeer verdiend) en ging ik samen met de Duitser terug naar het hostel.

Daar vroegen m’n roomies of ik mee uiteten ging en zo had ik met 2 Nederlandse meisjes (Anouk en Iris), 1 Ierse (Charlotte) en 1 Luxemburgse (Blythe) een hele gezellige avond bij een Mexicaan, op een rooftopbar en uiteindelijk bovenop ons eigen hostel met uitzicht over prachtig Medellin. Na m’n (toch wel) hartverscheurende verhaal, vrolijkten ze me op met allemaal verschrikkelijke verhalen over mannen en kwamen we allemaal tot de conclusie dat lesbisch worden zeker een optie was.

Gister besloot ik het eens even wat rustiger aan te doen en begon ik met het tikken van dit blog. Daarna boekte ik een ticket naar Bogotá, wat behoorlijk wat stress opleverde. Eerst moest ik bellen omdat m’n boeking niet goed was doorgekomen. Daarna bleek dat het limiet van m’n creditcard was bereikt en daardoor de betaling niet was doorgekomen. Op het vliegveld betalen met de enorme stapels pesos in m’n portemonnee mocht niet en pinnen ook niet: ik moest het nog dezelfde dag via creditcard betalen van luchtvaartmaatschappij Avianca. Ik had m’n limiet inmiddels opgerekt, maar dat zou pas de volgende werkdag ingaan. PANIEK! Dus appte/belde ik een aantal naasten en bleek lievelingsstel Korrit eens maar weer de redder in nood. (Als er iets gebeurt in m’n leven dat te maken heeft met huis-tuin-keuken-auto-elektriciteits-belasting-en-telecomgerelateerde zaken die ik zelf niet kan verklaren dan bel ik altijd gelijk met Koos.) Nadat ik belde met Avianca, belde Avianca met Korrit en belde Avianca weer met mij. En na een goede twee uur stress, bleek m’n ticket dan eindelijk te zijn betaald. De rest van de dag hing ik rond in het hostel met Anouk, Iris en Charlotte, die voor behoorlijk wat vermaak zorgden, en aten we ’s avonds een smakelijke pizza bij de buren (ik had er eentje met druiven en camembert, je gelooft het niet, maar die was unreal).

Ok en nu moet ik niet liegen. Ook al gaat het stukken beter met me, hoe dit met m’n hombre ging was natuurlijk afschuwelijk. Daarom vlieg ik morgen terug naar Bogotá. Misschien is het niks en wordt het niks, misschien zijn we toch dol op elkaar, misschien blijf ik er wel voor altijd (geintje mam), maar hoe we het nu hebben afgesloten is zo kut dat ik het sowieso niet op deze manier kan eindigen. Een stukkie ‘volg je hart’ en we zien wel. Daarnaast is het ook gewoon spotgoedkoop om door Colombia te vliegen.

Dit is zeker niet hoe ik de afgelopen week voor me had gezien, maar zo houd ik het tenminste wel spannend voor jullie. Al die roze-wolk-verhalen worden op den duur ook verschrikkelijk natuurlijk.

Nou ik ga nu zwemmen met frituurvriendin Iris (#soulmate) en doktervriendin Anouk. Spreek jullie later!

Muchos besos van Mayo!!