Over de Amazone naar Colombia

Holaatjes! Cómo estás? Met mij super want ik ben jarig vandaag!! Hoezee, 28 lentes. Hoe ik dat ga vieren? Nog geen flauw idee, leuk hè. M’n moeder vroeg of ik dat met een taart van sneeuw ging doen (leuke Colombia-grap mam, echt verfijnd). Goed, laten we samen de tijdmachine instappen en naar een week geleden gaan.

Toen ik dus in die baggerstad was in de Amazone en daar heel snel vandaan wilde. De escape-boot vertrok om 6 uur in de ochtend, en zo stond ik ineens om half 6 in het donker op een overdekte dock met allemaal Braziliaanse mensen met duizend miljoen tassen. Manaus is de grootste stad in de Amazone en als de mensen uit de Amazonedorpen iets nodig hebben dan doen ze hun inkopen in Manaus. Kortom: het was een wonder dat die boot nog kon varen met alle bagage van de lokale bevolking.

De Amazone

De boot zelf was prima. Zachte stoelen met losse kussentjes. Ik zat natuurlijk pal onder de airco, terwijl ik al ruim een week aan het blaffen was als een zeehond. Met de man naast me had ik een kort handen- en voetengesprekje over waar hij heenging (Tefé) en waarom (werk). Toen hij na een paar zinnen doorhad dat ik niet per sé de beste gesprekspartner aan boord was, veranderde hij z’n gameplan en moest ik een paar keer gedwongen naar hele lange (“grappige”) filmpjes op z’n telefoon kijken. Dit glimlachend aan te hebben gezien, sloot ik mezelf af met m’n koptelefoon. Oh I luv you echt Quiet Comfort.

In totaal heb ik 37 uur op de Amazone gevaren, met een stuk of 12 tussenstops. De eerste dag was het vreselijk slecht weer, met keiharde regen, onweer en veel golven. De ramen waren zelfs beslagen en zo was het uitzicht de eerste uren… tja, ik had ook in een badkamer kunnen staan en naar een beslagen spiegel kunnen kijken. Gelukkig was dag 2 een stuk fraaier, en ik voelde me zelfs best lekker met 7 uurtjes slaap in the pocket (m’n buurman was rond 12 uur ’s nachts uitgestapt en zo kon ik mooi overdwars over drie stoelen, hells yes). Het eten aan boord was overigens ook echt top! Drie maaltijden, waarvan twee warme, en als je halverwege de dag zin had in een tosti dan kon je die achterin de boot ook halen. Achterin de boot bevond zich ook het toilet, en als je dat hokje binnenstapte dacht je ineens: Oja, we zitten hier gewoon best wel in de tropen! (Geen airco.)

En hoe goed ik ook uit het raam heb gekeken, ik denk dat ik (en dit is echt een gok) 2 piranha’s en een krokodil heb gezien. Het was dus niet zozeer de fauna waarover ik me heb verwonderd tijdens deze lange bootreis, maar meer de desolate minuscule dorpjes langs de kant van de rivier. Het is ongelofelijk om te bedenken dat een paar families samen een dorp vormen en dat je elke dag vissend in een klein bootje moet zitten om eten op tafel te krijgen. De docks waar we aanmeerden tijdens de stops, waren dan ook mooie momenten om naar de lokale bevolking te kijken. Verder is de Amazone een gigantisch brede (!), en bruine (!), rivier en heb je eigenlijk continu het gevoel dat je op een heel groot en lang meer aan het varen bent. Ik wil jullie dan ook best vertellen dat ik niet continu uit het raam heb gekeken, maar dat m’n Bejeweled Blitz skills weer aardig zijn bijgewerkt.

En omdat ik bijna Brazilië ging verlaten, had ik eens mooi de tijd om eens na te denken over wat cultuurverschillen die ik de afgelopen weken had ervaren. Een fraaie opsomming:

• Wil je weten hoe laat het is? Of wil je weten hoe laat je metro vertrekt? Vergeet het maar, Brazilië heeft amper klokken en als er al eentje hangt dan moet je er bijna met je neus tegenaan staan zo klein.
• Als je iets te drinken bestelt (zoals een fruitsapje of een caipirinha) en er zitten niet een paar lepels suiker in, dan ben je in bar/café De Grote Uitzondering beland.
• Borstvoeding geven op straat, in de metro, op het strand: moeders doen het hier allemaal zonder gêne. Laten we daar in Nederland ook gewoon weer lekker mee aan de slag gaan. Ik zou niet weten wanneer ik het daar voor het laatst heb gezien.
• De airco heeft 2 standen: uit of loeihard aan. Dat is verschrikkelijk.
• Toiletpapier gaat hier niet door de wc, maar in het prullenbakje ernaast. Veel mensen doen dit lekker discreet met een opgevouwen papiertje, maar sommigen ook niet. En dat kan ook verschrikkelijk zijn.

Terug naar het einde van de bootreis. Na al die tijd op de rivier kwamen we om 6 uur ’s avonds aan in Tabatinga: het dorpje aan de Braziliaanse kant van de grens. Aldaar pakte ik een taxi met een Braziliaans koppel naar Leticia, het dorpje aan de Colombiaanse kant van de grens. En na een nacht overdwars op stoelen is het toch wel erg fijn om in een bed te storten. Het werd een zweterige nacht: in m’n kamer was alleen een ventilator en geen airco, maar misschien was dat ook maar beter in verband met mijn langzame maar zekere transformatie naar een zeehond.

Leticia

Mijn enige volle dag Leticia bestond uit een kort en zeer zweterig wandelingetje door town (rechte blokken, veel neon, veel reggaeton – da’s dan wel weer top natuurlijk) en een lunch bij de Colombiaanse KFC (haha). Dat was op zich ook wel genoeg, veel zin in een jungle tour had ik niet na 36 uur over water. Wel vreemd om te bedenken dat dit dorpje de hoofdstad van de Amazone is en dat de dichtstbijzijnde snelweg op 800km ligt. De enige manier om richting civilisatie te gaan is dan ook met het vliegtuig. Want Leticia heeft met 35.000 inwoners gewoon wel mooi een vliegveld.

Op maandag moest ik langs bij immigratie in Tabatinga, om een stempel te halen als bewijs dat ik Brazilië officieel ging verlaten (toch wel met pijn in het hart hoor!). In een tuktuk ging ik naar dit kleine hokje, alwaar een Peruaanse backpacker met me begon te praten. Hij zag eruit alsof hij zich al weken niet had gewassen, net als z’n kleding, en z’n baard moest ook nodig door de trimmer. Hij was helemaal gek van natuur, net als de andere mensen in m’n hostel trouwens. Dat is allemaal schitterend natuurlijk, maar al die natuurliefhebbers zien eruit alsof ze langzaam zelf in een stuk mos willen veranderen. Niks mis met een douche op z’n tijd hoor!

Het vliegveld van Leticia is verschrikkelijk klein, en terwijl we daar waren brak ook nog eens een vreselijke tropische regenstorm los. Ik kon alleen maar denken: gaat deze airport het wel redden? Ga ik ooit weer in de bewoonde wereld geraken? Ja hoor, gewoon gelukt! Eindelijk, Bogotá at last.

Bogotá

Een paar maanden geleden was ik voor m’n werk al een paar dagen in de hoofdstad van Colombia en het is erg vreemd om moederziel alleen op een vliegveld te staan, waar je destijds met een leuke groep vrilega’s stond. Toch was ik blij weer terug te zijn! Eindelijk weg uit die klamme kuthitte van de tropen, want Bogotá ligt namelijk tussen de bergen op ruim 2700 meter hoogte. Het weer is erg wisselvallig (als in het noorden van de stad de zon schijnt, kan het in het zuiden regenen) en de temperatuur overdag ligt hier rond de 17 graden. De transfer van een normale hoogte naar bijna 3km kan trouwens weleens verkeerd vallen, maar gelukkig heb ik geweldig genen en nooit last van hoogteziekte (thanks pap en mam).

Mijn hostel ligt in de wijk La Candelaria, het historische centrum van Bogotá, en het interieur hier ziet eruit om op te eten zo snoepig! In de gemeenschappelijke ruimte is een houtkachel, overal hangen ouderwetse natuurplaten, er is een mooie binnentuin en vanaf het dakterras heb je een prachtig uitzicht over de stad. Mijn eerste avond maakte ik een paar vrienden, die helaas allemaal de volgende dag al de biezen namen haha. (Was it me?)

Ja en nu is het dan toch tijd om dit misschien te vertellen, voor degenen die geen idee hebben, anders zit er een plothole in m’n reis. Tijdens mijn werkreis die paar maanden geleden ontmoette ik een leuke Colombiaan, en ondanks dat de affectie wederzijds was, besloot ik niets met hem te drinken tijdens werktijd (MIGADO, professioneel!). Achteraf baalde ik natuurlijk wel een beetje van deze professionaliteit, en zo kwam het erop neer dat we elkaar de afgelopen vijf maanden veel spraken over de app. Enne, afgelopen dinsdag sprak ik met hem af. En dat was gewoon best wel ENG! Wat als je elkaar in de ogen aankijkt en een diepe leegte ziet of dat er écht niks vonkt?

Dus daar zat ik dan, onder een boom, op een pleintje, een beetje om me heen te kijken. En te wachten. En te wachten. En toen, na bijna een halfuur: tadaa! Gelukkig kon ik gelijk een grap maken over de Zuid-Amerika en de klok om het ijs te breken. Maar mèn, hoe bizar om elkaar dan ineens weer te zien na al die maanden. Wat volgde was een dag vol wandelingen, bier in allerlei verschillende barretjes (een tangobar, een tejo-bar, een drinklokaal, van alles). En omdat ik inmiddels wel benieuwd was geworden naar aguardiente, dé drank van Colombia, kochten we een pakje met twee bekertjes en zaten we dat gezellig in het donker in een park te drinken. Ik draai er niet omheen, ik zag geen leegte in de ogen, het vonkte, en de dag duurde langer dan ik zelf had verwacht ;-)

Gisteren was ik daarom een beetje moe en heb ik niet veel gedaan. Een wandelingetje door La Candelaria en er was ook nog een event op het bekendste plein van Bogotá: Plaza de Bolivar. Op de Instagram-feed van Doutzen zag ik dat zij er ook was (gaaf, Netherlands represent!), maar het plein was helemaal afgezet en laatste tickets kostten €2000. Da’s equivalent aan een maand reizen.

En dan nu vandaag: m’n verjaardag! Ik ga zo eens even ergens een taartje eten denk ik. En daarna nog een gezellige afspraak met een zekere Colombiaan? (No worries, geen trouwplannen, en ik zie mezelf hier ook niet echt wonen.) Hoop dat jullie weer genoten hebben van m’n week! Voor nu al ontzettend bedankt voor alle verjaardagswensen!!!

Besos de Colombia, van een jarige Mayo

Ps. Sorry, m’n foto’s zijn niet bewerkt, want dat duurt erg lang en ik moet nodig m’n verjaardag gaan vieren! Dat doe ik inmiddels met deze taart in een barretje, want uploaden van foto’s duurde duizend jaar in m’n hostel!