Marjolein Lode
Plaats: Utrecht
Geboortedatum: 05-10-1989
Geboorteplaats: Groningen
Aan: Centrale verwerking Openbaar Ministerie (CVOM)
Afdeling Mulder
Postbus 50.000
3500 MJ Utrecht
Betreft: Bezwaar tegen beschikking 5914890
Bijlage: Kopie beschikking
Dagtekening: Utrecht, 23-12-2015
Geachte mevrouw, meneer,
Het CJIB heeft mij een beschikking gestuurd met nummer 5914890. Ik ben het met die beschikking niet eens, daarom maak ik bezwaar.
Volgens de beschikking zou ik op 2-12-2015 om 22:08 op de Marnixlaan – thv perceel 12 Amsterdamsestraatweg in de gemeente Utrecht door rood zijn gereden. Nu zal ik hieronder uitleggen waarom ik deze beschikking stuur.
December is volgens iedereen de mooiste tijd van het jaar. Maar voor velen ook de duurste tijd van het jaar. Eerst hebben we Sinterklaas, daarna wordt er een kerstboom in huis gehaald, worden er talloze kerstkaarten verstuurd en cadeaus gekocht voor geliefden, familie en vrienden. Ook eet iedereen z’n buikje rond aan het gourmet en moeten we in glitteroutfits en met veel oliebollen het nieuwe jaar in luiden. Voor mij persoonlijk is het bovenop al deze festiviteiten een extra dure maand. Ik heb op 1 december de sleutels gekregen van mijn nieuwe net vers gekochte huis, waar nog behoorlijk wat aan gestuukt moest worden en ook muurverf is niet gratis. Meubilair ook niet, en zo zit je al op een behoorlijke financiële post.
Nu beleefde ik op 13 december jongstleden de meest traumatische dag van 2015. Op 11 december had ik twee brieven binnengekregen van het CJIB, die mijn huisgenoten liefdevol voor me hadden verstopt omdat ik die dag een bruiloft had. En een dag van een bruiloft, die wil je het liefst niet verpesten met een slecht financieel bericht. Zeker omdat een bruiloft ook niet gratis is (je kunt moeilijk een bijdrage van €5 doen voor de bruid en bruidegom). Dus toen ik op 13 december dood-en-doodmoe op de bank zat bij te komen van de dag ervoor waarop ik 20 uur (!) had gewerkt, zeiden mijn huisgenoten: “Marjo, we denken dat je de post al wel hebt gezien?”
Ik had de post nog niet gezien. De post van het CJIB. Toen ik de eerste brief openmaakte, zag ik tot mijn grote schrik dat ik €237 moest betalen. Ik kon me niet voorstellen dat ik zo ongelofelijk veel te hard had gereden, want ik houd me altijd netjes aan de snelheid (meer dan +- 5km te hard rijd ik gemiddeld nooit, dat ziet u ook wel aan de boetes in het verleden – nu lijkt het overigens alsof ik elke dag zo’n boete rijd maar dat valt behoorlijk mee). Maar dit was ook niet het geval, ik was door rood gereden. Vlakbij mijn werk. Op de Johannes Gerardtsweg te Hilversum. “De weg des doods” noem ik hem ook wel, omdat die helemaal dichtgetimmerd zit met flitspalen. Vandaar dat ik me ook niet kon voorstellen dat ik hier door rood was gereden. Nadat ik van deze eerste schrik was bekomen, maakte ik de tweede envelop open. Dit was ongetwijfeld een 5km te hard boete. Nee, ook deze keer was ik door rood gereden. Op hetzelfde kruispunt. Bij hetzelfde stoplicht. Twee dagen later. Ook €237. Samen €474. Dat is geen gezellig bedrag. Sterker nog. Dat is een heel ongezellig bedrag. Een bedrag waar je heel veel mooie dingen mee kunt doen. Zeker in een maand waarvan je weet dat je bankrekening hard terugholt naar een financieel nulpunt. Ik heb stille tranen op de bank laten druppen. Ik had die week ontzettend veel gewerkt, met overuren, weekenden, de hele shabam, maar wat ik die week had verdiend zou rechtstreeks naar het CJIB gaan.
Toen ik het boetedrama in de Whatsapp van m’n werk gooide, reageerden ze heel begripvol:
“Daar had je bijna je bank van kunnen betalen.”
“Of een nieuwe geluidsinstallatie.”
“Of een deel van je nieuwe keuken.”
“Lampen.”
“Een bed.”
“Kastjes.”
“Planten voor in je nieuwe tuin.”
“Een loungeset.”
“Een lekkere massage douchekop.”
“Een heel jaar sporten bij David Lloyd.”
“En weet je wat erg is? Je moet het zelf overmaken.”
Een van mijn collega’s probeerde er een positieve draai aan te geven:
“Je moet het zo zien. Je hebt er ook 2x enorm voordeel van gehad. Lekker vlot thuis. Niet hoeven wachten.”
Langzaamaan begon ik mijn tranen weg te lachen. Maar het voelde nog steeds niet goed.
Een paar dagen later. Weer een brief van het CJIB op de mat. Negeren gaat niet, dus met trillende handen en een koortsachtige hartslag opende ik de brief. Mijn ogen flitsten direct naar het bedrag. Ik kon wel huilen van geluk. Een boete van “maar” €30. Vier kilometer te hard gereden in Zeeland. Zo kende ik mezelf weer. Natuurlijk kan ik daar ook een bezwaar tegen indienen, want wat is nu 4km te hard (na correctie) op een weg in Zeeland, waar godbetert geen mens woont, en dan ook nog eens om 7:30 in de ochtend op een zondag. Maar afijn. Allang blij dat er geen rood stoplicht in deze hele situatie voorkwam.
Maar nu. Ik kom net thuis in mijn nieuwe net gestuukte en geverfde huis (als ik wist dat het zo’n maand zou worden dan had ik dat natuurlijk niet allemaal uitbesteed, maar zoals u weet werk ik ook teveel om dit zelf te kunnen doen). Mijn oud-huisgenoot was daar even een was aan het draaien en zei: “Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen. Er was weer post voor je. Een brief van het CJIB.” Ik verstarde. Aan zijn toon kon ik horen dat het geen boete van €30 was. “Ik heb hem maar gelijk opengemaakt”, vervolgde hij en ik knikte verdrietig, “je bent weer door rood gereden.”
Ongeloof. Puur ongeloof. Ik heb hiervoor drie kleine snelheidsovertredingen in 2 jaar tijd begaan. Maar nu: 4 boetes, waarvan 3 absurd, binnen twee weken! Ik kan het gewoon niet geloven. Ik kan niet geloven dat ik 3x (!!!) binnen een maand door rood ben gereden. Dat ben ik niet. Dat kan niet. Het kan niet. Het kan echt niet. Ik geloof het niet. Daarom zou ik graag van deze drie overtredingen de foto’s willen inzien. En dan zal ik specifiek voor deze boete nog eens uitleggen waarom ik deze extra pijnlijk vind.
Iedereen die in Utrecht woont weet dat het er stikt van de stoplichten. Natuurlijk op de grote kruispunten, maar op veel wegen staan er ook vaak 10 stoplichten voor kleine wegen waar dan eens in het jaar eens een auto uit komt rijden. Toch sta je ook voor die kleine overgangspunten te wachten. Niet tien seconden. Lang. Heel lang. En omdat de aandacht van iedere autobestuurder dan wegzakt en er een mobiele telefoon bij wordt gepakt om naar een kattenfilmpje te kijken, wordt dan niet opgemerkt wanneer het stoplicht ineens “pling” weer op groen staat. Voordat zo’n bestuurder z’n auto weer aan de praat heeft, ben je weer even verder, zit ik alweer boos in m’n auto daarachter, en springt het stoplicht alweer op oranje. Trek je eigen auto nog even door oranje, en het blijkt alweer rood te zijn. Deze maand kennelijk drie keer.
Wat ik overigens nog steeds niet kan geloven.
Daarom, lief CJIB, bekijk mijn foto’s, kijk alsjeblieft of het waar is, kijk of het een kwestie van randje oranje/rood was, of dat ik gewoon echt blind door rood ben gegaan, denk aan mijn bankrekening (van minus €741), denk aan mijn autoverzekering die ongeveer evenveel kost voor een heel jaar en waar ik trouw iedere maand voor spaar zodat het geen zware post wordt, denk aan mijn hypotheek, denk aan de verhuisbus die ik had gehuurd en die exclusief btw bleek te zijn en daardoor een stuk duurder uitviel, denk aan de maand december, denk aan mijn ouders die een depressieve dochter aan het gourmetstel hebben zitten deze kerst, denk aan alle kerstcadeaus die ik deze maand niet kan kopen voor mijn familie en hoe verdrietig ze daar om zullen zijn. En denk misschien ook heel even aan die vervelende leidinggevende die een stuk meer verdient dan u. En dat mijn boetes dat loonverschil helemaal aan het financieren zijn deze maand.
Tot slot laat ik jullie weten dat ik zo de auto in stap. Maar ik durf het haast niet meer. Bij elk stoplicht begin ik te zweten, en een groen stoplicht vertrouw ik niet meer. Dan beginnen er rode vlekken voor mijn ogen te dansen. En zo zal ik de komende tijd ook nog wel in de auto zitten.
Voor u vast een fijne kerst, een gelukkig nieuwjaar en ik hoop komend jaar niets van jullie te horen. Tenzij het natuurlijk goed nieuws is!
Ik verzoek u mij bij de behandeling van dit bezwaarschrift als belanghebbende te horen.
Marjolein Lode
Utrecht, 23-12-2015
Recente reacties