Tot 2015 kende ik het niet echt: de Vrienden van Amstel Live. Ik weet dat m’n ouders het vroeger weleens keken op tv, dat m’n vader verliefd naar Manuela Kemp keek, en er af en toe iemand zong. Geen flauw benul wat het nou allemaal was.
Tot vorig jaar. Koud aangenomen bij FFWD gingen we met de hele karavaan naar Ahoy om daar de backstage films en aftermovie te maken voor de Vrienden van Amstel Live. Ik kan jullie het hele verhaal van vorig jaar besparen, want mijn blog gaat over dit jaar, maar als ik het zou moeten samenvatten dan zou dit het zijn: muziek, bier, camera’s, bitterballen, een boot, sneeuw, dronken BN’ers en heel veel lekker eten.
Dit jaar gingen collega’s Luuk, Joel en ik gezellig in m’n bomvolle auto naar Rotterdam. Joel zou eigenlijk niet mee, dus we maakten een pitstop in Utrecht zodat hij thuis wat onderbroeken in kon pakken. En dit gaf mij ook nog even een window of opportunity om m’n kussen thuis op te halen. Want op die slappe hotelkadetten doe ik geen oog dicht. Toen we allemaal wel en tevree in de auto zaten, konden we een stop bij de Starbucks niet laten en een krap uurtje later reden we wereldstad Rotterdam binnen.
Ik ga gelijk in de stroomversnelling anders wordt dit blog oneindig.
Dit jaar werd ons gevraagd om negen films te maken van de meest onvergetelijke onderdelen van de show. Dat waren onder andere de openingsdans van Timor, Kensington op een vliegend podium, Claudia de Breij tussen het publiek en een duet met Typhoon en Marcel van Di-rect. Onze globale aanpak voor die films is dan als volgt. Tijdens de eerste shows proberen we vanuit verschillende hoeken van Ahoy zoveel mogelijk vast te leggen op camera. Met voldoende kokendheet beeldmateriaal op zak focussen we ons iedere avond op de film die we de volgende dag opleveren. En vaak draaien we dan nog extra bij in de zaal. Om het wat meer diepte te geven, kozen we ervoor om beelden uit de show te versnijden met interviews. Iedere dag deden we wel een interview met een of meerdere artiesten, wat strak afgestemd moest worden met de artiestenbegeleiders. Maar alles liep soepeltjes dit jaar en we hadden geenszins te maken met sterallures of andere ongein. Ook hadden collega Tim en cameraman Joost twee te gekke lampen gehosseld bij de mannen van Faber Audiovisuals, waardoor de interviews er zó bizar fraai uitzagen dat onze films werden aangezien voor mini-docu’s. Mega compliment. Vooral voor collega Thomas, die zich dagenlang helemaal kapot heeft ge-edit in ons ventilatieloze en naar zweet ruikende, doch sfeervolle kantoor. Vaak zat hij middenin de nacht nog diep in de “zone” om door het materiaal te spitten en lassen te leggen. Zoals bij deze film van Di-rect met Fedde Le Grand:
In Ahoy zelf lopen wij trouwens voornamelijk rond in de backstage area. Dat is een hele hoek van Ahoy die is ingericht voor alle mensen achter de schermen. Aan de lange hal op de begane grond zitten kantoren van het eventbureau, de technische productie, de artiestenbegeleiders, Amstel en ook die van ons. Ga een trap op en aan een heeeeeele lange gang liggen alle kleedkamers van de artiesten. Daar begint het iedere avond rustig en wordt het naarmate de show vordert steeds rumoeriger. Aan het eind worden ze allemaal uit de kleedkamer of bar gevist voor een ereronde over de podia en daarna gaan ze door naar de backstage bar of rijden ze met gierende banden naar huis. Dat laatste gebeurt eigenlijk zelden, omdat het daarvoor veel te gezellig is.
Omdat VVAL bijna 2 weken duurt, worden crew en artiesten geherbergd in het Bilderberg Parkhotel in het centrum van Rotterdam. Dat heeft twee enorme voordelen: je hoeft niet elke avond terug te rijden naar huis en je kunt daardoor twee of honderd pils drinken in de bar. En daarna word je ook nog naar het hotel getuft door een pendelbusje. Waar het feest trouwens gewoon doorgaat. Zowel in pendelbus als hotellobby.
Een avond waarop het heel fraai is dat het pendelbus-hotel-systeem bestaat, is de avond van de crewparty. Een feestje voor artiesten en crew na de show. Alle meisjes mogen in de visagie, ik dus ook, en toen ik na een halfuur terugliep naar ons kantoor reageerden m’n collega’s alsof ze voor het eerst doorhadden dat er een meisje bij hen werkte. Talloze selfies werden gemaakt. Op het feest werd er gezellig gekletst, gedanst en er werden plastic lightsabers uitgedeeld aan iedereen die z’n handen uitstak. Toen ik net met held Typhoon stond te kletsen over onze lievelingsmixdrankjes barstte er zelfs een spontaan lightsabergevecht los tussen alle crewleden. Maar het leukst van de avond was toen een paar muzikanten zoveel hadden gedronken dat ze het mini-podium hadden beklommen en in een oneindig liedje waren beland. Een vicieuze cirkel van muziek, steeds harder, steeds valser, met steeds wildere gebaren.
En waar ik vorig jaar nog ernstige hartkloppingen kreeg als ik ineens oog in oog stond met een bekende artiest, ging dat nu al een stuk beter. Zo werd ik op de eerste avond vrienden met Jan Schilder van de 3J’s door een bonding verhaal over littekens, won ik glansrijk een potje tafeltennis van Nick (van Simon) en snoepte Claudia de Breij een kaasstengel van m’n frituurschaal toen ik op weg was naar ons kantoor. De frituur heeft ons er trouwens behoorlijk doorheen gesleept in Ahoy. Team FFWD is wel wat kilo’s zwaarder uit Rotterdam vertrokken.
Al met al is het leukste dat je achter de schermen allemaal bezig bent met hetzelfde. Iedereen wil het beste, het mooiste en het gaafste ooit maken. Dat verbroedert enorm. In de zaal staat het vol vrienden, maar achter de schermen ontstaan ook veel nieuwe vriendschappen. Het is eigenlijk een schoolreisje met veel muziek. En ook wat bier.
SCHRIJF ALS EERSTE EEN REACTIE