Bogotá

Ik zou vandaag graag een fantastisch blog posten over hoe ik m’n reis na Bogotá heb vervolgd, maar het feit is dat ik hier nog steeds rondhang. En dat heeft uiteraard met m’n Colombiaanse hombre te maken. We zien elkaar veel en vaak, en dat is leuk, en als hij er niet was geweest dan was ik waarschijnlijk na een aantal dagen doorgereisd naar een ander oord.

Dus! Een saai blog! Maar ik ga er toch iets van proberen te maken. (Ik wilde eigenlijk een week radiostilte inlassen, maar m’n moeder wilde graag meer over deze week weten. Nouja, ok dan mam, als jij dat wilt.)

Goed, slow travelling dus. Ik ontmoette afgelopen week een aardige Belg die het reizen ook precies zo aanpakt. Je komt ergens, en elke dag boek je weer een dagje bij, omdat je nog niet het gevoel hebt dat je weg wilt. Zo ging het bij mij ook afgelopen week en zo zeiden ze bij de receptie na een tijdje: “Yes? Longer again?” (Wel met een glimlach natuurlijk, ik breng hier een zak goud naar binnen.)

M’n vorige blog schreef ik op m’n verjaardag, en daarna ging ik naar een supergaaf museum! Bogotá staat bekend om haar enorme hoeveelheid musea, maar dit was wel echt een parel met veel verschillende soorten schilderijen. Omdat ik kunst voor geen meter kan omschrijven, post ik hieronder wel wat foto’s. Op m’n verjaardagsavond ging ik sushi eten met m’n guapo (dat is hier slang voor knapperd, zo noem ik hem steeds, verschrikkelijk hè, ik herken mezelf ook echt niet echt meer terug). Aan het eind kreeg ik een klein cadeautje, gingen we naar een salsatent, een andere tent, en uiteindelijk naar mijn tent. (Ja mam, jij wilde toch een blog?!)

Op vrijdag ging ik naar het Goudmuseum (Colombia staat bekend om haar goudvondsten) en dat was werkelijk waar geen hol aan. Gelukkig vond ik ergens in het museum WiFi en zat ik even later hardop te schaterlachen om een vriendin die een SOA bleek te hebben en de bijbehorende pijn met treffende en hilarische metaforen op de app gooide (“De test zelf was zo erg dat waterboarding er een spa treatment bij is”). Afijn, voordat ik overkom als een harteloze bitch wil ik wel benadrukken dat een SOA op zich verdorie helemaal niet om te schaterlachen is. Terug in het hostel bleek elke dag om 5 uur de bar open te gaan (oh?), dus zat ik lekker met een cocktail te genieten van het mooie uitzicht over Bogotá.

Zaterdag voelde ik een enorme drang om m’n garderobe een upgrade te geven. Dus ging ik met een Uber naar Zona T, de beste plek om te winkelen in Bogotá. En dat je hier als Westerling (/gringo) gezien wordt als een zak geld, bleek wel bij binnenkomst van elke winkel: het personeel stort zich volledig op je. Wat ik gek vond, was dat je telkens bij het afrekenen je paspoortnummer moet doorgeven. Dit doen ze hier in Colombia om te checken dat er niet voor gigantische hoeveelheden aan geld wordt witgewassen. Een paar Adidas- en Nike items later (ik voelde me heel erg Sporty Spice die dag) ging ik tevreden terug naar La Candelaria. ’s Avonds sprak ik af met m’n guapo. We aten een soort grote maïscrackers met dip (?), gingen salsadansen (wat mijn Nederlandse heupen nog steeds niet helemaal onder de knie hebben) en daarna naar een dampende dancehall-club. Het was verschrikkelijk gezellig en de volgende dag was een moeizame dag met veel gezucht, gesteun en gekreun. Ik at onder dwang van m’n Colombiaan een typisch ontbijt van hier, Tamales (een mengsel van aardappel, kip, rijst, kikkererwten en kruiden gekookt in een bananenblad), waarvan ik maar bleef zeggen “Dit is diner joh, dit kan mijn Nederlandse maagje niet aan.” Pas op maandagmiddag namen we afscheid en zo kan je wel zeggen dat het een geslaagd weekend was.

Dinsdagochtend was een moeilijke ochtend voor me. M’n guapo en ik hadden om 7 uur ’s ochtends (!!!!!!) afgesproken om samen naar de Paloquemao markt te gaan: de grootste fruit- en groentemarkt van Colombia, met op dinsdagochtend ook nog eens een grote bloemenmarkt. Nu ik dit opschrijf voel ik me echt 65+ haha, samen naar de markt, maar afijn. Op de markt aten we Changua, een ontbijt dat alleen in Bogotá wordt gegeten. Het is basically een kom warme melk, met ei, geweekt witbrood, lente-ui en koriander. Het klinkt verschrikkelijk, maar het was echt genieten. De rest van de ochtend deden we boodschappen, kookte hij thuis voor me (niet normaal goed, moet ik dan toch met hem trouwen?) en kwam z’n moeder op de valreep langs. Raar haha!! Gelukkig vond ze me blond en exotisch, wat natuurlijk ook zo is.

Gisterochtend moest ik wat stomme reisklusjes doen. De was wegbrengen én wat spullen naar huis sturen. Ik verwachtte een simpel proces, want in Australië stuurde ik 10 jaar geleden ook eens een doosje mee naar huis en dat ging zo: “So here’s the box, what’s the address, this is what it costs, bye!” In Colombia gaat het wat moeizamer. Ik moest drie verschillende formulieren invullen, en daarin uitgebreid de inhoud van de doos omschrijven inclusief de waarde van de items. En toen ik dacht dat het daarmee wel klaar was, kwam de mevrouw die me hielp met een stempeldoos. Ik moest gewoon op elk formulier een vingerafdruk plaatsen. Toen ik het proces later die dag verbaasd aan m’n hombre vertelde, moest hij hard lachen en zei hij: “What did you expect? You’re sending a box home from Colombia, the home of coke. You’re funny.” Hmm, ja, da’s natuurlijk ook wel zo. ’s Avonds gingen we samen naar de film (Mother!), echt een aanrader, enorm intens en goede acteurs, enne… vannacht is de laatste nacht in m’n hostel. M’n hombre woont met z’n zusje en die vertrekt voor het weekend, dus ik trek voor eventjes in. Waarschijnlijk gaan we het weekend naar een dorpje vlakbij, en volgende week samen naar Cali of Cartagena?

Long story short: het was een week waarin ik werd ondergedompeld in het lokale Bogotá, niet het toeristische, en dat is me erg goed bevallen. Tijdens het schrijven van dit blog heb ik trouwens vier nieuwe vrienden gemaakt in het hostel, want aanspraak is O-VE-RAL. Als je er ooit nog aan twijfelt om alleen te reizen, gewoon gaan. Tenzij je contactgestoord bent, want daar reizen er ook een paar verdwaalde van rond en daar moet je gewoon hele korte metten mee maken. “Oh so you’re from France, well I’m going to my room, see you hè!”

Volgende week hopelijk een update met een andere scenery en meer foto’s!

Muchos besos!

Ps. Het heeft hier gewoon gehageld deze week, can you believe it?!