Lange nachten in Buenos Aires

Nardu en ik zijn bijna twee weken in Buenos Aires, en eerlijk: het is een behoorlijke aanslag op onze lever en schoonheidsslaapjes. Na een vrij intensieve busrit vanuit Santiago, waarbij we onszelf in slaap soesden met behulp van drie flessen wijn, kwamen we hier vrijdagochtend aan bij het huis waar we nu al een gezellig aantal dagen verblijven. Een slaperige meid met een fikse boezem, Rosalia, opende de deur voor ons met de resten make-up nog op haar gezicht van de avond ervoor. “Big night out?” vroeg Nardu in al haar onschuld, en Rosalia antwoordde met: “Every night here is a big night out.” En toen hadden we moeten weten dat we hier langzaam onze dood tegemoet zouden treden. (Even een kleine uitleg hoe we hier terechtkomen: Nardu woonde in Londen samen met de beste vriendin van Rosalia. Toen Nardu appte dat we naar Buenos Aires zouden komen, zei ze gelijk dat we bij haar en haar roomies mochten verblijven.)

Dus, nu zijn we hier! In Buenos Aires, met haar mooie straten en Heel Veel Bomen (I LOVE IT!!). We zitten tegen de gezellige wijk Palermo aan, in een bijzonder groot huis met een klein tuintje. In het huis wonen Rosalia, Jamila, Nathan (allemaal USA) en Natalia (Oekraïne). Het is een echt “tangohuis” en dat maakt het zeker interessant om hier te zijn. Ze hebben bijna alleen maar tangovrienden en sleuren ons mee naar veel tango-events. Ik dacht altijd dat het een cliché was, de hele tango-scene, maar het is een serieus gebeuren met allemaal leuke mensen. Omdat de afgelopen week nogal rommelig was met veel alcohol, heb ik besloten dat ik in bulletpoints ga werken, met als overkoepelend thema alles wat me heeft verbaasd in Buenos Aires.

• Iedereen hier houdt van feesten en is supersociaal. Maar alles begint laat. Heel erg laat. Een feestje dat voor 12 uur ’s nachts begint, is ‘vroeg’ en naar een club hoef je voor 2 uur ’s nachts niet te gaan. Resultaat? Rond 7 uur ’s ochtends thuiskomen is niks geks en tegen 2 uur kom je eens je bed uit, om rustig toe te werken naar een nieuwe nacht. (We gingen laatst naar een brunch die om 4 uur ’s middags begon.)
• Ook gaat het nachtleven gepaard met een behoorlijke hoeveelheid drank, in dit huis in het bijzonder. Aan het einde van de dag is er altijd wel iemand die zegt ‘wine time’? Ze zijn hier gek op alcohol en in het bijzonder de wijn. De Malbecs vloeien rijkelijk, en zijn niet erg duur. We waren onze tweede avond in Buenos Aires op een milonga (een tangofeestje) bij mensen thuis in een prachtig appartement met een mooi dakterras, en ze verkochten daar flessen Malbec voor minder dan 3 euro per stuk. Ja, dan gaat het wel rap. 
• Tango is een sport en het niveau ligt hier ontzettend hoog. Onze huisgenoten zijn allemaal behoorlijk getraind en zijn kieskeurig als het gaat om het vinden van een danspartner tijdens zo’n milonga. Hoe je je danspartner vindt gaat trouwens behoorlijk subtiel. Je krijgt een knikje van iemand en die beantwoord je met een knikje terug. Als iemand heel hard vraagt of die met je mag dansen dan kan je die beter afwijzen: die kent de tango-etiquette niet. En ook voor mannen met hoeden en vrouwen met lange handschoenen moet je waken. Die hebben vaak iets teveel films gezien en iets te weinig gedanst. Als je twee mensen ziet die goed op elkaar afgestemd zijn, ziet de tango er werkelijk waar prachtig uit. Ik heb het zelf nog niet geprobeerd, want ik ben te geïntimideerd. Dus Nardu en ik zitten langs de kant mooi te zijn en onze huisgenoten aan te moedigen.
• Onze huisgenoten Rosalia en Jamila uit de USA nemen Halloween HEEL ERG SERIEUS. Vorig jaar organiseerden ze een huisfeestje waarbij de politie om twee uur ’s nachts kwam om iedereen weg te sturen, en omdat ze nu in een fantastisch huis wonen en geen ruzie willen met de buren, besloten ze om drie blokken verderop een kroeg af te huren. Nardu en ik hielpen gezellig mee met de voorbereidingen. Ik maakte voor het eerst in m’n leven Jello-shots met wodka, we hingen spinnenwebben op in de kroeg en daarna hesen we ons in onze outfits. De hele avond was trouwens één grote chaos. Veel gebeurt hier zo ontzettend last-minute (sorry daar gaat m’n Nederlandse bloed weer). Onderdeel van de chaos was vooral Nardu, die het voor elkaar had gekregen om rond de klok van 11 al straalbezopen te zijn. Dus aan mij de edele taak om ervoor te zorgen dat ze gehydrateerd bleef en een beetje ontnuchterde. In de tussentijd moest ik ook nog eventjes kaartjes aan de deur verkopen en probeerde ik met m’n witte lenzen ook nog een beetje te flirten. Het leven moet wel een beetje gezellig blijven natuurlijk. De avond was in meerdere opzichten een groot succes en Nardu was rond de klok van 3 zelfs weer een beetje bij kennis; daar ontvang ik graag alle credits voor.
• De riolering hier is bagger. Zoals jullie misschien nog van mijn vorige trip weten, is het in heel Zuid-Amerika ongebruikelijk om toiletpapier in het toilet te gooien. Iets waar je zeker even aan moet wennen, maar wat na een tijdje hartstikke goed gaat. Maar het hele doorspoelen lukt hier gewoon amper. Op dag 1 stuurde ik vol goede moed in de Whatsappgroep van het huis dat het prima is als je trots bent op je creatie, maar dat je die vervolgens wel moet doorspoelen. Maar al snel tikte iemand terug dat het hele doorspoelen hier gewoon moeizaam gaat. Vaak is het doorgespoeld, maar komt het na een paar seconden weer gezellig naar boven drijven. Heel… vies, maar ja, alles went.
• Het is voor mij bijna onmogelijk om geld uit de automaten te krijgen hier, en dat is vreemd. Want meestal lukt met mijn mooie Nederlandse pasje alles. Hier niet. Op dag 1 probeerde ik bank na bank na bank, tot het bij eentje wel lukte. En zelfs dan kan je niet opnemen aan cash wat je wilt hebben. Mijn limiet zit tot nu toe op 4500 pesos, dat is omgerekend zo’n 70 euro. Over dat bedrag betaal je ook nog eens 375 pesos commissie, dat is bijna 10%. Heel irritant. Ik betaal nu maar veel met m’n creditcard, maar dat kan helaas niet overal. Mocht je in de nabije toekomst een bezoekje aan Buenos Aires willen brengen (om mij op te zoeken?), dan raad ik je aan om euro’s in Nederland te pinnen en die hier om te wisselen bij een exchange office.
• Het weer kan behoorlijk grillig zijn (ja ik moet het toch even noemen als Nederlandse). De meeste dagen is het prachtig, zo rond de 25 graden met een zonnetje en een lekkere droge lucht. Maar we hebben hier al twee nachten gehad waarbij het echt hevig tekeer gaat. Eergisternacht werd ik een paar keer wakker van keiharde onweer en de regen leek het huis weg te vagen. Gevolg van de natte lucht zijn daar dan de volgende dag: muggen. En van de muggen hier krijg je heel pijnlijke donkerrode jeukende muggenbulten.
• Iets wat me heeft verbaasd over onszelf (mij en Nardu), is hoe verrassend weinig toeristische activiteiten we hier hebben ondernomen. We hebben het centrum (met mijn befaamde Plaza de Mayo) bezocht, zijn op zondag naar de San Telmo-markt gegaan en gingen eergisteren naar de Bomba del Tiempo. Dat is een percussiegroep die elke maandag optreedt en dat is een behoorlijk spektakel. We wilden natuurlijk vroeg naar bed, maar kwamen om 7 uur pas thuis.

Samengevat hebben we hier werkelijk de tijd van ons leven. Het voelt alsof we ons studentenleven herbeleven, maar dan met een beetje meer levenservaring. Niks moet, alles kan, onze huisgenoten zijn serieus te gek en het fijnste is hoe leuk zij het vinden dat we er zijn. Het voelt echt alsof we met een familie wonen – een familie die nodig eens een AA-meeting moet bezoeken. We wilden eigenlijk een paar dagen geleden al richting het noorden van Argentinië reizen, maar we blijven het maar uitstellen. Als vrienden van onze roomies langskomen en vragen tot wanneer de blijven, dan hebben we daar ook niet echt een antwoord op. Voorlopig proberen we na volgend weekend verder te reizen. Ik zou hier serieus wel een tijdje kunnen wonen; mijn absolute lievelingsstad van Zuid-Amerika so far. 

Groetjes van,
Een katerige Mayo