Het onvoorspelbare leven in Chili

Anderhalve week geleden liet ik mijn zeer gestructureerde leventje bij Mimi in Sao Paulo achter voor een tegenovergesteld bestaan in Talagante, een slaperig dorpje net onder Santiago in Chili. Je denkt nu waarschijnlijk: slaperig dorpje. Dat klinkt lang niet gek, en ook best rustig. Niets is minder waar.

Nardu en ik (ontroerend weerzien trouwens – er zijn videobeelden van en Nardu moest huilen – ik was tevens ontroerd, maar ook omdat het me was gelukt om een kilo kaas door de douane te krijgen met knipperende blauwe ogen) verblijven bij de Chileense familie waar we twee jaar geleden ook samen 1,5 week doorbrachten. Monica en Armando zijn de ‘ouders’ van het gezin, en ze wonen in een prachtig groot huis in Talagante samen met hun klusjesman Sergio, een jeugdvriend van Monica. De dochter van Armando en Monica, Connie van 31, woont in een appartementje in Santiago. Zij was trouwens degene met wie het allemaal begon, want Connie en Nardu ontmoetten elkaar ooit tijdens een vlucht van Rio naar Santiago. Ze werden vrienden en zo werd Nardu een vriend van de familie. En ik twee jaar geleden ook.

Het weerzien hier in Chili was dus naar verwachting een enorm feest, niet in de laatste plaats omdat we aan de vooravond van mijn verjaardag stonden. De eerste vraag was dan ook: wil je vanavond om 00:00 je verjaardag inluiden of morgen? Ook al was ik bekaf van de vlucht, naar bed gaan zat er voor mij vanwege de pompende weerzien-adrenaline ook nog niet in. En dus dronken we een piña colada (uiteraard met “If you like piña coladas” hard op de boxen) en werd ik tegen 00:00 geblinddoekt de tuin ingeleid door Sergio en Armando. Toen de blinddoek afging werd ‘Lang zal ze leven’ afgespeeld, keek ik in een passievrucht-dulce de leche-taart en hadden ze het zwembad verlicht met daarin 30 gouden ballonnen. Ook wensten ze me allemaal een ¨fijne verjaardag”; daar hadden ze de hele dag op geoefend tijdens de voorbereidingen. Liever dan dit wordt het toch niet?

Afijn, ik zou in thema´s werken. Ik denk dat overkoepelende thema van deze week de ONVOORSPELBAARHEID van de Chilenen is. Ik weet trouwens niet of het geldt voor alle Chilenen of voor alleen deze familia, maar mijn Nederlandse karakter weet af en toe niet wat het overkomt.

—

Gekke klusjes

Alles leuk en aardig natuurlijk, dat Nardu en ik hier in dit prachtige huis mogen verblijven, maar daarvoor kunnen we niet de hele dag lanterfanten. En dus helpen we vaak met klusjes in en rondom het huis. Vaak wassen we af, maar ik bak ook pannenkoeken op bestelling (zijn ze gek van – heb ze zelfs op m´n eigen verjaardag staan bakken) of we hangen de was op. Maar de grotere klussen zijn meestal wat onvoorspelbaarder én geestiger van aard. Zo zijn we dit jaar bijvoorbeeld begonnen met het maken van een ‘zen-tuin’ die grenst aan de slaapkamer van Monica en Armando. Hiervoor moesten we eerst keien uit de tuin halen, die daarna in een enorme teil boenen, en vervolgens met een soort glansmiddel bestrijken. Zelf is Monica op het moment bezig met het maken van een mozaïektafel en schildert ze ook weleens een stilleven van het een of ander. Kortom: er is altijd wel iets te doen in dit huis en alle klussen gebeuren vaak door elkaar. Als ze vandaag bedenkt dat ze een van de palmbomen niet meer in de tuin wil, dan staan we die morgen waarschijnlijk om te zagen.

Bezoekjes van mensen

Nardu en ik moeten hier heel vaak om lachen, maar we weten dus nooit of er iemand langskomt die dag en wie het dan zal zijn. Vaak staan we in pyjama met vettig haar één of ander raar klusje te doen als we ons ineens aan iemand voor moeten stellen. In Nederland bestaat dit gewoon niet, tenzij je zelf onverwacht bezoek krijgt. Maar als je met mensen woont dan laat je altijd even weten wie er langskomt, in het kader van ‘een stukkie voorbereiding’. We zijn sinds kort dan ook begonnen met vragen of er die dag bezoek komt, en wie dan. Ook wel een fijnere aanblik voor het bezoek, om ons niet in pyjama en met vettig haar aan te treffen (ook al vertrekken ze nu ook altijd lachend).

Researchen

Het is een feit dat ik voor mijn werk vaak dingen heb zitten uitzoeken en daar op reis ook veel plezier uit haal. Wat zijn de leuke buurten, waar zijn de gezellige hostels en wat zijn hier precies de activitado´s. Als de basisvoorwaarden oké zijn, dan kan het leven rustig op je afkomen, denk ik altijd maar zo. Dus toen Monica een paar dagen geleden voorstelde om een familietripje te maken richting Mendoza (Argentinië) dacht ik: ah fijn, even niks zelf uitzoeken.

Na een mooie tocht door de Andes werd na onze eerste maaltijd in een restaurant in Mendoza de WiFi erbij gepakt om een accommodatie te zoeken voor de trip. Ik kreeg het een beetje benauwd. Nu? Hoezo nu? Er is niks? Want er waren ook nog eens behoorlijke eisen: goedkoop, een parkeerplaats, dichtbij het centrum. Toen we éindelijk iets hadden gevonden, had niemand de eigenaar van het appartement ingelicht en moesten we weer een café zoeken voor WiFi  om de eigenaar te contacteren (wat even duurde). Ik appte met Mimi, m’n half-latina, in diezelfde WiFi van ¨Hoe zit dit joh?¨ en zij bevestigde gelijk dat het een behoorlijke onderneming is om met latino´s op vakantie te gaan. ¨Nederlands bloed is niet te ontkennen, daarom pas ik altijd op, soms ook als we met vrienden gaan reizen. Take a deep breath óf ben bereid om alles zelf te regelen óf doe het gewoon niet.¨ Fijne bevestiging.

Uiteindelijk hadden we een klein appartementje met een gezellig binnentuintje, maar ik dacht alleen maar: de drie uur die we hebben verloren, hadden we ook op een terras een para fraaie Malbecs kunnen drinken.

De hele trip naar Mendoza was trouwens te gek, misschien ook wel omdat Nardu en ik ter plekke veel hebben uitgezocht. Zo hebben we een dag gefietst door de wijngaarden en raakten we bevriend met wijntourguide Tessa van 22. Samen met haar vriendin Lulu hebben we die avond het nachtleven van Mendoza ontdekt. Ook zagen we een tango-show en aten we met de familie een asado (barbecue). Alle Argentijnse cliché’s maar gelijk aangetikt ;-)

De tijd

Toen ik nog met Juan was, moest ik hem echt uitleggen dat wij in Nederland heel erg met de klok werken. We spreken af op een bepaalde tijd, of het is voor ons helder wanneer we vertrekken. En kom je later, dan laat je dat even weten. We love duidelijkheid. Er bestaan genoeg cliché’s over latino’s en de tijd, maar die zijn voor mij altijd alleen maar bevestigd. En je kunt er niet eens boos om worden: het is gewoon echt een cultureel ding. Ik tracht het topic ‘de tijd’ een beetje los te laten op dit mañana-continent, maar als je Nederlandse bloed kruipt waar het niet gaan kan dan zit je soms echt vreemd om je heen te kijken.

Nardu en ik weten bijvoorbeeld nooit hoe laat iets precies gaat gebeuren. We proberen dus altijd maar soort van in de startblokken te staan voor het een of ander. Vaak wordt er namelijk ineens geroepen ‘We go now!’ of ‘VAMOS!’. Grappig is dat zij wel overal rustig de tijd voor nemen, tot dus dat onvermijdelijke ‘VAMOS’-moment komt en dan proberen Nardu en ik nog even in alle paniek wat mascara op onze wimpers te doen of snel te plassen. Zijn we vervolgens te laat, dan krijgen wij daar vaak de schuld van haha.

Het grappigste voorbeeld is misschien wel toen we voor de grens stonden om Chili weer binnen te komen. Er stond een enorme rij met auto’s en het leek een eindeloze missie. Toen Nardu vroeg of het altijd zo was voor de grens, werd tegen haar gezegd: ‘Ja daarom zei ik dat je moest opschieten vanmorgen, want daarom staan we hier nu!’ (Context: Monica was een uur lang inkopen aan het doen want sommige dingen zijn goedkoper in Argentinië, en Nardu stond aan het eind 2 minuten een jurk te passen – die 2 minuten hadden ons dus genekt voor de grens). Ik kan er eigenlijk alleen maar hard om lachen.

—

En dan even naar het afgelopen weekend, wat erg gezellig was. Vrijdagavond dansten we het dak eraf in Club Chocolate met Connie (de dochter) en een berg vriendinnen en zaterdag en zondag konden we even rustig bijkomen in Connie’s appartementje in Santiago. En toen we gisteravond thuiskwamen om lekker ons bed in te duiken werd eens maar weer duidelijk dat hier nooit iets gaat zoals je van tevoren plant. De ‘VAMOS!’ werd gelijk bij onze aankomst ingezet en zo stonden we plots te dansen op een dorpsfeest met een terremoto in de handen. (Een terremoto bestaat uit zoete wijn, grenadine en ananasijs en wordt uitgeserveerd in een gi-gan-tisch glas. Vertaald betekent terremoto ‘aardbeving’, dat behoeft vast geen uitleg, en hoofdpijn is onontkomelijk. Daar zitten we vandaag dan ook middenin met de hele familie.)

M’n bestie Nardu ligt nu te maffen en dus heb ik eindelijk de tijd gehad om dit blog te tikken, want hoe lief ze ook is, het is geen minuut stil met haar in m’n buurt. Kwek kwek kwek. 

We blijven hier nog een weekje, en vertrekken dan richting Buenos Aires! Zin in!

Muchos besos,
Mayo